روات با بی حوصلگی دستش را تکان داد

“بله بله…” روات با بی حوصلگی دستش را تکان داد. “با این کار ادامه بده.”

جرمی دستش را بلند کرد. “فکر کن که پیداش کردم.” او به فرورفتگی در خاک در کنار یک نهال جوان خیره شده بود. “به این درخت نگاه کن.”

خون آشام ها دور هم جمع شدند. نهال کوچک با گلهای سیاه گوشتی پوشیده شده بود. روث مشتش را دور ساقه آن گره کرد و آن را از زمین بیرون کشید. ریشه ها کوبیدند و کشیده شدند و سعی کردند به گوشت صورت او برسند. “فکر می کنم یکی از شما.” او گیاه را روی زمین انداخت، یک تپانچه کوچک استیزر کشید و با یک پالس نور آن را به خاکستر تبدیل کرد.

او به خاکی که گیاه در آن رشد کرده بود اشاره کرد. “دی ان ای خون آشام در حال حرکت و حفاری.”

ده دقیقه بعد خون آشام ها به صلیب چوبی خشن رسیده بودند. به شدت پوسیده شده بود، اما هنوز نمی توانستند آن را لمس کنند. آنها در راه پایین دست خود را روی چند صلیب نقره ای سوزانده بودند.

“پس یک توضیح علمی برای آن دارید؟” اریک پرسید.

“بله. همه اینها به ایمان و چگونگی تاثیر آن بر گذار بین حالت های کوانتومی و کلاسیک فیزیک در ذهن انسان نما مربوط می شود. می دانید که یک جنگجوی یخی نمی تواند هیچ یک از شما را درک کند. فکر می کند که داشتم با خودم حرف می زدم.”

“خیلی کلمه درست است.” مدی زمزمه کرد.

“من در مرحله ای با شما به جزئیات آن خواهم پرداخت.” روات کوبید و جلو آمد تا صلیب چوبی پوسیده را از زمین بیرون بکشد. چند متری آن را رها کرد.

در زیر آن، بالای یک سر جمجمه مانند نمایان بود، چند دسته موی ژنده شده بیرون زده بود. “او آنجاست!” او به خون‌آشام‌ها کمک کرد تا آخرین دستمالی روی زمین را انجام دهند، و با احتیاط خاک را از جمجمه خشک شده دور کند. آنها یک ابروی شیاردار و بالای صورت را نشان دادند که به شدت رنگ پریده بود. چشم ها بسته بود.

“او هنوز هوشیار است، او باید باشد.” روات خم شد و دستش را برای لمس کردن دراز کرد… چشمان جسد باز شد.

دستی از زمین بیرون زد و آستین او را گرفت و او را پایین کشید.

صورتش با سر یارون به زمین خورد.

او داشت از خاک بیرون می آمد، گردنش مثل مردی تشنه آب می پیچید. دندان‌هایش در یک حرکت گزنده مکانیکی حرکت می‌کردند، بازویش روث را بی‌وقفه به سمت دهان پر از خاکش می‌کشید.

“نه استاد، نه!” جرمی دست پیر غرغرو شده را از روی روات بیرون کشید.

از جا پرید. او زمزمه کرد: “او را از آنجا بیرون کن.” “یارون باید تغذیه کند. اما نه از من. هنوز نه.”

جرمی و جیک چهره لرزان و برهنه را از خاک بیرون کشیدند.

یارون مثل یک اسکلت نازک بود و پوست به صورت بال‌هایی از او آویزان بود. سوراخ های پاره پاره گلوله مجموعه ای از دهانه های سفید را بر روی سینه ی چروکیده اش تشکیل داده است. چشمانش بسته بود و خاک از دهان و بینی اش در جریانی پیوسته فرو ریخت. پس از تلاش برای گرفتن روث، او در کودکی ضعیف به نظر می رسید.

“منجی.” روات زانو می زند. رگ هایت را برایش باز کن.

اتاق کنسول تادریس روات تماماً با پوشش بلوط و روکش چرمی مشکی زیبا بود. خود کنسول نقره‌ای و مشکی، فلزی براق و سطوح کاری مانند تخته سنگ بود. بانوی زمان درهای پشت خون‌آشام‌ها را در حالی که یارون را به داخل می‌بردند بست و کنترل دیگری را فعال کرد. تابلویی در سقف باز شد و یک بانوج نقره‌ای فرود آمد که یک ناف پیچ خورده از لوله‌ها به سمت آن منتهی می‌شد.

جیک کاملاً احساس ضعف می‌کرد، زیرا به خونی که خون‌آشام‌ها در گلوی یارون ریخته بودند، کمک می‌کرد. با آخرین تلاش، او موفق شد بدن بی اثر را به داخل بانوج ببرد. یک صفحه پلاستیکی در اطراف آن باد می‌کرد و مواد مغذی روی لوله‌ها ریخته می‌شد و باعث می‌شد آنها با مایع تپش دهند.

جیک به روات گفت: “خون دست دوم به درد شما نمی خورد.” او به چیز واقعی نیاز دارد.

او واقعاً انجام می دهد. روات چند مختصات را به کنسول زد و تاردیس بلند شد، ستون نقره‌ای مرکزی بالا و پایین می‌رفت. “اما برای آنچه من برنامه ریزی کرده ام، خون انسان انجام نمی دهد.”

“شما چی؟” اریک اخم کرد. شما انتظار دارید که مسیحا خون حیوانات را بنوشد؟

“حیوانات؟ نوشته رسیلان، نه. یارون به یک دمنوش بسیار غنی نیاز دارد تا بتواند برای اهداف من مفید باشد.” بانوی زمان کنترل دیگری را تکان داد و صفحه اسکنر از دیوار بیرون زد، کره زمین روی آن چشمک زد.

مکان نما در زیر استرالیا چشمک می زد. “یک تاردیس دیگر، در جزیره‌ای که شما آن را تاسمانی می‌نامید. همانطور که فکر می‌کردم. حالا اگر زمان‌بندی خود را درست تعیین کرده باشم.

. وقتی از سیستم تاردیس درخواست کرد تا کد کاربر آن وسیله نقلیه خاص را شناسایی کند، دست او تبدیل به یک تاری حرکت شد. الان او را گرفتم”

روی صفحه تصویری از مرد جوان بور ظاهر شده بود که با اخم های دردناکی از مشکلات دنیا اخم کرده بود.

“دکتر، در پنجمین تجسم خود.” روات پوزخندی پیروزمندانه زد.

“پس او …” مادلین انگشتش را بالا برد.

“یک ارباب زمان. اوه بله…” روات در انتظار به صفحه نمایش خیره شد.

به همین دلیل است که ما به خون او نیاز داریم.