از مکتب اصفهان بیشتر بدانید

کسانی که برای آواز مکاتبی را قائل ھستند، مکتب آوازی اصفھان را از سایر مکاتب کامل تر و جامع تر می دانند.

در مورد تاریخچه وجودی آن نیز ، حسین عمومی چنین نقل می کند: «عده ای معتقد اند که مکتب آوازی اصفھان از زمان سید رحیم یا سید حسین طاھرزاده بوجود آمده است حال آنکه پیش از اینبزرگواران، استدان دیگری ازجمله رحیم زری باف و رحیم خاکی نیز به این شیوه آواز می خواندند.

روزی از مرحوم تاج اصفھانی سوال شد که سید رحیم، سبکش را از چه کسی فرا گرفته بود و ایشان پاسخ فرمودند: من که به محضر سید رحیم رفتم حدود 70 سال داشت و گفت: شیوه خواندن من شیوه خواندن رحیم خاکی است.»

در این سبک شعر جایگاه ویژه ای داشته و بقول معروف خواننده و نوازنده هر دو در خدمت اجرای شعر به بهترین نحو هستند.

رعایت ُمد آواز، توجه به شعر و بیان آن، استفاده مناسب از تحریر و ادوات آن، تلفیق شعر با موسیقی و مناسب خوانی را از ویژگی ھای عام این مکتب بر می شمرند.
برخی معتقدند که شیوه آواز خوانی را باید از چگونگی تسلط بر ردیف و گوشه ھا متمایز ساخت. ھمچنین بھترین روش شناسایی شیوه آواز خوانی اصفھان را باید در آثار افرادی مانند سید رحیم طاھرزاده جست و جو کرد.

بارزترین تفاوت در این مکتب، استفاده نکردن از کلمات اضافی و جدای از شعر، در آواز است.
در این مکتب زیبائی تحریرها بیشتر از مکاتب دیگر بوده که این خود آواز این مکتب را دلنشین تر از سایر مکاتب می کند.

استاد محمدرضا لطفی می گوید: «ھمیشه مکتب اصفھان در موسیقی ایران مطرح بوده است و اساتید موسیقی آن را به عنوان بھترین مکتب آوازی می شناختند.
در این مکتب برخلاف تھران با ادوات تحریر به صدا لطافت و ملاحت بیشتری می بخشند و به ھمین نسبت نیز در نوازندگی ھم تغییر ایجاد می شود.»

یکی دیگر از خصوصیات مکتب اصفھان در نوع بیان شعر است که خواننده با قدرت آن را به شنونده تحمیل و انسان را بیدار می کند.

اساتید بارز این مکتب عبارتند از: درویش پور، تاج اصفهانی، علی اصغر شاھزیدی و عباس کاظمی ساز، حبیب شاطرحاجی، عندلیب اصفھانی، ادیب خوانساری، سید حسین طاھرزاده، عیسی آقاباشی، میرزا حسین خضوعی می باشند.

 

منبع : مرکز موسیقی سدا