علامت گذاری های نوآنس در موسیقی نوشتاری تقریبا از همان زمانی که ساز پیانو پا به عرصه گذاشت مورد استفاده قرار می گرفتند. پیش از اختراع ساز پیانو توسط بارتولومئو کریستفوری در سال یک هزار و هفتصد و نه ، بیشتر آهنگسازها برای نوشتن بیشتر قطعه های موسیقی شان مجبور به استفاده از هارپسیکورد بودند. سازی که به سادگی ساز پیانو قابلیت اجرای آواهای آرام و قوی را نداشت.
چرا ایجاد صداهای گوناگون در هارپسیکورد مشکل است؟ چونکه طراحی اصلی داخلی هارپسیکورد مانند طراحی سازهای زهی است. با این فرق که به جای گذاشتن مستقیم انگشت بر بر روی سیم (مانند آنچه در گیتار یا ساز ویولن است)، در هارپسیکورد مکانیسم صداسازی، درون ساز فراهم گشته است . زمانی که که یک کلید ساز توسط آن مکانیسم به صدا در می آید. هر چقدر که محکم یا آرام کلیدهای ساز را فشار دهید، حجم صدای خروجی فرقی نخواهد کرد. با آنکه ساز پیانو در ظاهر بسیاری به هارپسیکورد شباهت دارد، اما در واقع خیلی متفاوت است.
پیانو با استفاده از مکانیسم چکش و اهرم بلند کننده طوری کار می کند که چکش ها با همان شدتی که انگشت آدم بر روی کلاویه ها فشار وارد می کند، به سیم ها ضربه می زنند. از آنجا که هر بار شما کلیدی را فشار می دهید چکش به سیم ضربه می زند، ساز پیانو را در زمره سازهای کوبه ای هم لحاظ می کنند. ساز پیانو نواختن هر دو صدای آرام و قوی را همزمان در یک ساز و ایضا در یک قطعه ممکن می کند. این انعطاف پذیری موجب شد که ساز پیانو به صورت اصلی این گونه نامید شود : gravicembalo col pian e forte یا هارپسیکورد با صدای آرام و قوی. این اسم بعدا کوتاه تر شد به نام pianoforte و در نهایت، فقط به piano
مقداد علی بخشی هستم. موسیقی دان، برنامه نویس، متخصص هوش مصنوعی، علم داده، متخصص بلاکچین و توسعه دهنده ربات های هوشمند.
دانش آموخته مقطع ارشد و دکتری دانشکده فنی دانشگاه تهران هستم. با سابقه تدریس درس برنامه نویسی در دانشگاه (پردیس بین الملل کیش دانشگاه تهران)