بررسی سنج ها در درامز

یک سنج راید از قسمتهای متفاوتی مثل زنگ لبه وبدنه تشکیل شده است. وزن واندازه از جمله معیارهایی هستند که صدای یک سنج را میسازند.
.دانستن این امر در انتخاب یک سنج خوب به شما کمک میکند

اندازه ی زنگ:
هر چه اندازه ی زنگ راید بزرگتر باشد صدای گرمتری از آن تولید میشود.

وزن:

وزن یک سنج تاثیر مستقیم روی حجم صدا و طرز تکلم سنج و قدرت صدای سنج دارد.

نمونه های نازکتر باسخ دهی سریعتردارند و صدای شش دانگ تری تولید میکنند ودر عوض نمونه های سنگین تر حجم صدای بالاتر کشش طولانی تر و گام بالاتری دارند

مقطع طولی :

هر چه مقطع طولی سنج زیاد تر باشد گام صدای آن سنج بالاتر میرود.

بطور کل گامهای بایین تر با موسیقی همسان میشود و گامهای بالاتر صدای تکه تکه شده دارند و مناسب نوازندگان قدرتی میباشند.

مقطع طولی بیشتر= گام بالاتر و باسخ دهی شفاف تری دارند.

اندازه:

هر چه اندازه ی یک سنج بزرگتر باشد دارای صدایی قویتر کشش بیشتر و سرعت باسخ دهی کمتری است.

6 نکته مهم وکاربردی در ارتباط با سنجهای کرش:

۱)در انتخاب سنج دقت کنید:
هر سنجی حد و حدود خود را داراست. زدن ضربه قوی و قدرتی بر روی سنجهای نازک وکوچک برای تولید صداهای بلند راهکار مناسبی نیست چون انها برای تولید صداهای بلند و قوی ساخته نشده اند
میتوانید برای تولید این نوع از صداها از انواع بزرگتر وسنگین تر استفاده کنید.

۲)بایه های سنج خود را آماده کنید:
بایه سنجهای مناسب باید دارای مشخصات زیر باشد:
تیوب نایلونی در مرکز بایه برای جلوگیری از برخورد سنج با فلز. واشر فلزی برای جلوگیری از سر خوردن سنج و حلقه بشمی برای جلوگیری از برخورد فلز با فلز

*برای سنجهای کوچکترمثل Hihat,Spalash,…از حلقه بشمی کوچکتر استفاده کنید.

۳)مهره ی بایه سنجهارو بیش از اندازه سفت نکنید:

سنج کرش برای مرتعش شدن باید آزاد باشد چون این لرزیدن هست که موجب تولید صدا در فلز میشود و هر چه حلقه شل تر باشد صدا بهتری بدست می آید.اگر بیچ بایه محکم بسته شود مثل این است که شما سنج را با دستتان گرفته اید و مانع لرزیدن ان میشوید و بعد برای جبران این کاستی با ضربه های محکم خود موجب ایجاد ترک وشکستگی در سنج میشوید ترک ناشی از محکم بستن بیچ معمولا در قسمت گودی بالای سنج ظاهر میشود.

۴)سنجها را بیش از اندازه جهت و زاویه ندهید.
سنجها باید کاملا صاف و مسطح در جلوی شما باشند و چوب شما به لبه ی سنج بر خورد کند
اگر سنج بیش از اندازه در حالت سراشیب باشد دیگر هیچگاه ازادانه در جای خود نمی لرزد و همین امر موجب ترک خوردگی و از بین رفتن صدای آن میشود.

۵)به درستی به سنجهای کرش خود ضربه بزنید:
برای گرفتن صدای درست و حقیقی از یک کرش باید نکات زیر را مد نظر قرار دهید:
نباید بصورت مستقیم با بدنه چوب به لبه سنج ضربه وارد کنید اول اینکه چوب شما ریش ریش میشود ودوم این عمل حرکت متقابل کرش را کاهش میدهد.
برای گرفتن یک صدای خوب از سنجتان باید ضربه شما حالت جارویی داشته باشد یعنی به سنج ضربه وارد میکنید بعد سریع دستتان را میکشید با این تصور که به یک چیز داغ دست میزنید بس حرکت جارویی بهترین صدا را به شما میدهد زیرا بعد از ضربه و کشیدن سریع دست شما مانع لرزیدن چوب نمیشوید
همچنین اینک چوبتان با سرعت بیشتری به روی طبلها باز میگردد و به بهتر و سریع تر نواختن شما کمک میکند.

۶)نهایت مراقبت از سنجها:
وقتی سنجها از بایه برداشته میشوند در معرض خطرات زیادی قرار میگیرند هرگز آنها را بر روی لبه دیوار یا بایه سنج تکیه ندهید.
چون اگر بیفتد لبه آنها تو ررفته و گاهی وقتها حتی ترک نیز میخورد(ترک کوچک در یک سنج ادامه بیدا کرده و به مرور زمان یک ترک میلیمتتری مبدل به یک ترک چند سانتی متری میشود) سنجها را از اندازه ی کوچک به بزرگ انباشته کرده و از تکه بارچه های کهنه وکو چک برای جدا کردن آنها از هم استفاده کنید تا مانع از برخورد فلزات بر روی هم شوید.

سازهای درام تقریبا به قدمت نسل بشر می باشند. به استثنای حنجره انسان، سازهای درام قدیمی ترین ابزار موسیقایی ما هستند.

ابتدایی ترین این سازها احتمالا از قرار گرفتن تکه های چوب و یا سنگ بر روی گودال های زمین ساخته شده اند.بعد از آن این موضوع کشف شد که از تنه ی درختان توخالی، صدای بیشتری می توان تولید کرد(شکل قدیمی درام های چوبی امروزی).
مکانی که اولین درام های پوستی در آنجا ساخته شده اند برای کسی شناخته شده نیست، ولی قدمت بعضی از این سازها به ۵۰۰۰ سال می رسد.
پوست حیوانات و یا ماهی ها را روی تنه ی درختان تو خالی می کشیدند و احتمالا این سازها صرفا با دست نواخته می شدند.
پیشرفت های بعدی منجر به ساخت کاسه ها و پوسته هایی شد که شکل های خاصی داشتند. این کاسه ها و پوسته ها به شیوه های متنوعی ساخته می شدند و این شیوه ها با به کارگیری تنوع در کشش پوسته ها حاصل می شدند.
درام هایی که به این روش ساخته شدند، همچنین درام هاییکه طی مراسم مذهبی و با همان کیفیت موسیقایی به دست آمده بودند، تبدیل به آیین مهمی در فرهنگ های مختلف شدند.

امروزه درامز به بدنه های جوبی و پوسته ایی از جنس طلق دارن که معمولا در دو طرف طبل قرار دارن. و البته سوراخهایی هم در کناره بدنه برای خروج صدا..
سایز طبلها هم متفاوته و براساس قطر طبلها بر مبنای اینج محاسبه میشه.
معمولا هم شامل این قطعات هستن.
۱- kick یا همون طبل بزرگ که با پدال نواخته میشه.
۲- snare یا همون سایدارم که طبلی با ارتفاع کم و فنری برای ارتعاش در زیر اون هستش
۳- hi tom که طبل ۱ هم گفته میشه.
۴- low tom یا mid tom یا همون طبل دوم ( بسته به نوع سبک موسیقی ممکنه مقدار تام ها افزایش داشته باشه. )
۵- flor tom یا طبلی با ارتفاع بلندتر و صدای بم.
۶- hihat مه تشکیل شده از ۲ عدد سنج که روی هم قراردارن و با پدال بالا و پائین میش۷- crash یا سنج
تامهای ۱ و ۲ معمولا در ست استاندارد درامز بر روی طبل بزرگ بسته میشه.
اما در سبکهای دیگه موسیقی ممکنه مقدار تامها و سنجها بیشتر بشه و حتی kick هم دو تا بشه. که برای بستن تام های بیشتر معمولا از نوعی داربست المینیومی که جلوی درامز قرار میگیره استفاده میشه

کوک کردن درامز و راههای نگهداری و مراقبت از آن!

کوک کردن درامز فرایند ساده ای نمی باشد و به مهارت شخص بستگی دارد و از طریق آزمون و خطا بدست می آید.البته نوع صدایی که افراد در جستجوی آن هستند بسته به سلیقه ی افراد فرق میکند اما بطور کل یک قانون کلی و عمومی برای کوک درامز وجود دارد.
ساید درام باید از همه طبلها سفت تر کوک شود بخاطر داشته باشید که بیچهای کوک باید بصورت ضربدری کوک شود و هر صدایی که شما از هر بیچ گرفتید باید با بقییه بیچها یکی باشد(برای اینکار باید با ضربه زدن به بوست در نزدیکی بیچها صدای آنرا تست کنید).
حال نوبت به تام اول میرسد تام یک بم تر از سایددرام کوک میشود و تقریبا با یک فاصله موسیقیایی ۴تایی بم تر از ساید بخاطر داشته باشید که درسبک جز کوکها در کل سفت تر و در سبک راک کوک شل تر می باشد! فراموش نکنید که بوستهای زیری طبل نیز باید به مانند بوستهای بالایی کوک شود و این .امر بسیار ضروری میباشد بس برای هر دو بوست وقت کافی بگذارید.
تام دوم نیز با همان فاصله ذکر شده بم تر از تام اول کوک میشود و این عمل تا کوک کردن تام تام های بعدی ادامه بیدا میکند و در بایان یک صدای شفاف و یکنواخت از زیر(ذیل) تا بم خواهید داشت.
اخرین قسمت طبل باس میباشد که امروزه شل و بی روح کوک میشود البته باز به سبک و نوع نواختن شما بستگی دارد.

درباره سنج:

تولید و تهیه سیمبال ها امروزه به روش های گوناگونی انجام می شود، از روش های قدیمی تا روش های اتوماتیک و تولید انبوه امروزی، روش های قدیمی به صورت ریختگی و شکل دادن توسط ابزار آلات آهنگری به واسطه گداختن فلز سیمبال و سرد و چکش کاری آن، به صورتی که از فلز مورد استفاده دو سوم آن تراشیده و کوبیده می شود و سیمبال نهایی تنها از یک سوم فلز اولیه در نظر گرفته شده به دست می آید تا روش های ریختگی و قالب های که توسط دستگاه پرس محصولات را تولید می کنند.

تولید به روش گریز از مرکز (سانتریفوژ) Rotocasting :

در این روش قالبی از موم ساخته و در قالبهایی مخصوصی قرار گرفته و داخل قالب را با گچ نسوز پر می کنند، بعد از قرار دادن گچ خام در محیط خلاء توسط دستگاه vacuum قالب به داخل کوره برده شده تا هم موم داخل قالب از بین برود و هم قالب گچی که حالا در میانه خود شکل سیمبال را دارد پخته شود.

پس از پختن قالب گچی، آن را داخل دستگاهی به نام سانتریفوژ قرار میدهند که آلیاژ برنز یا برنج مذاب را با چرخش دوارنی دستگاه با فشار زیاد به داخل قالب از پیش آماده شده تزریق نماید.

در این روش به دلیل فشرده بودن مذاب تزریقی و جمع شدن فلزات و ضخامت بیشتر در قسمت میانی سیمبال (Bell) کیفیت صدای زنگ این نوع از محصولات به نسبت مابقی تولیدات بیشتر و متنوع تر است.

تولید به روش پرس و صفحات نبرد شده Sheet metal cymbals :

در این روش فلز در ابتدا توسط دستگاه نبرد به صورت صفحات عریضی تولید و سپس با قرار دادن در زیر دستگاه های پرس که قالب های از پیش طراحی شده سیمبال ها را در خود جای داده است محصولات را تولید میکند.

سیمبال های تولید شده جدید معمولاً به صورت Sheet و قالب ریزی و طراحی از پیش مشخص شده است که تفاوت زیادی بین طنین “Resonans” و پایداری “Sustain” صدای تولید شده آن با دیگر سیمبال های از همان گروه ندارد.

پس از شکل دادن اولیه سیمبال نوبت به ایجاد شیارهای نت یا tone grooves برروی فلز کار شده می رسد، سیمبال ها در اندازه ها و ضخامت های مختلف تولید می شوند که این مسئله در Bright یا Dark و یا Dry بودن صدای تولید شده توسط یک سیمبال نقش به سزایی ایفا می کند.

معمولاً سیمبال هایی که امروزه به صورت انبوه تولید می شوند صدایی مشابه سیمبال های هم گروهی و هم دسته خود دارند، برفرض مثال تمامی سیمبال های برنز B8 شرکت سابیان صدایی همانند هم دارند، که البته این مسئله نیز شایان ذکر است که پس از گذشت هر دوره تولید تغییراتی در ساخت سیمبال ها داده می شود که این امر موجوب تغییر صدای تولید شده سری جدید با سری قدیمی می شود.

معمولاً در هر Category از هر سیمبال مدل های مختلفی از قبیل Think، Medium، Fast و مواردی دیگر وجود دارد که این مدل ها معمولاً در ضخامت کل صفحهات و یا قسمت های به خصوصی از سیمبال نقش به سزایی دارند.

درامز از سری سازهای percussion “کوبه ای” می باشد که در صده ۱۷۰۰ در انگلستان اختراع شد، این ساز در ابتدا به این شکل نبود و در طی سالها تغییر به صورت استاندارد امروزی در آمده است، مثلاً double bass drum pedal توسط ولادمیر پوشکوموف در سال ۱۷۳۷ در شهر “کیف” اختراع و به ساز درامز اضافه گردید.

استاندارد این ساز بدون وسائل اضافه امروزی به ترتیب زیر است:

۱- ۱x Bass Drum + Pedal

2- 1x Floor Tom

3- 1x Snare

4- 2x Toms

5- 1x Hi Hat Cymbal + Pedal

6- 1x Crash Cymbal

7- 1x Ride Cymbal

این استاندارد هم در موزیک Jazz و هم در موسیقی Rock مورد استفاده است. در واقع ساز درامز می تواند ترکیبی از ۳ طبل بیس، اسنیر و فلور تام باشد تا سازی به بزرگی نوازنده مشهوری چون تری بوزیوی (نوازنده ۵۷ ساله آمریکایی درامز در گروه فرانک زاپا) که به ازای تمامی کلاویه ها و نت های موجود در پیانو طبل و سیمبال در ساز خود قرار داده است.

ساز درامز غیر از طبل در خود تعدادی صفحه فلزی به نام Cymbal یا در زبان فارسی “سنج، زنگ، چلب و یا بشقابک” نیز در خود جای داده است که تاریخچه آن بازمیگردد به زمان ماقبل تاریخ (بعد از عصر فلز).

برفرض مثال در موزه بریتانیا دو عدد سیمبال ۱۳ سانتی متری به نمایش عموم در آمده است متعلق به تابوت مومیایی شدهء Ankhhape موزیسین مقدس مصر باستان است. استفاده سیمبال در اقوامی چون آشوری و ایرانیان نیز قدمتی تاریخی دارد، ایرانیان از سنج هایی به مراتب بزرگتر برای استفاده های ارتشی و درباری و مذهبی بهره می بردند. در مدارک به دست آمده در یونان در تصاویر Pan و Satyr سیمبال های فلزی نیز به تصویر کشیده شده است.

سنج در واقع یک واژه پهلوی است، خواستگاه سنج هایی که در میانه آن یک برآمدگی وجود دارد به نام Persian Cymbal شناخته می شوند.

در شاهنامه نیز از سنج به عنوان یکی از ابزار موسیقی جنگی در ارتش پادشاهان اسطوره ای همچون کیومرث (اولین مرد آفریده شده توسط اهورا مزدا که پادشاه جهان نام گرفته است) و کیکاوس یاد شده است. این نوع سنج در شهر هایی همچون رشت، گیلان، کاشان، لاهیجان، سمنان و سبزوار از دیرباز در مراسم آیینی مورد استفاده قرارگرفته است.

سیمبال ها به دسته های مختلفی تقسیم می شوند که عبارتند از:

۱- Orchestral 2- Clash 3- Suspended 4- Ancient

– Orchestral Cymbals این نوع از سیمبال ها ضخامت زیاد تری نسبت به باقی الات موسیقی مشابه خود دارند و در واقع سیمبال های ریتمیکی هستند که در بخش هایی از موسیقی کلاسیک همچون آثار ریچارد واگنر و ادوارد گریگ مورد استفاده قرار گرفته اند.

۲- Clash Cymbals این نوع از سیمبال ها نازک تر ساخته می شوند و توسط یک رشته نخ و یه دسته ای که در مرکز آنها قرار گرفته مورد به صورت جفت و یا تک مورد استفاده قرار میگیرند. این نوع سیمبال ها امروزه مصارف بسیاری در زمینه ارتشی، مذهبی و موسیقی کلاسیک دارند (این سنج هایی که در مراسم عاشورا در ایران مورد استفاده قرار میگیره از این دسته از سنج ها می باشد).

۳- Suspended Cymbals یا سنج های آویخته از دسته سنج های امروزی اند که در آلات موسیقی همچون درامز مورد استفاده قرار می گیرند. این نوع از سیمبال ها معمولاً از آلیاژ هایی همچون برنز و برنج ساخته شده اند که در ابعاد و اندازه های مختلفی مورد استفاده قرار می گیرند، معمولاً سیمبال هایی برنزی قیمت بیشتری دارند و توسط نوازنده های حرفه ای مورد استفاده قرار می گیرند، صدای تولید شده از این سیمبال ها به انوع Bright، Dry و Dark تقسیم می شود.

۴- Ancient Cymbals سیمبال هایی کوچک و بسیار نازک اند در گذر زمان تغییرات بسیاری پیدا کرده است که امروزه و به صورت مدرن در آلات موسیقی همچون Crotales مورد استفاده قرار می گیرد. (میتوان سیمبال هایی همچون Zill یا “Finger Cymbal های کوچک” را که توسط نخ به سر دو انگشت شصت و سبابه وصل می شود را از این رسته دانست.) * زیل در زبان ترکی عثمانی به معنای همان Cymbal است.

***

منبع : guitaracademy.ir