تشکیل گروه موسیقی – یک درس صدا شناسی

دفعه پسین که برای دیدن کنسرت یک ارکستر بزرگ می روید یا اجرای یک گروه موسیقی را در تلویزیون می بینید، به نحوه نشستن موسیقی نواز ها کنار هم ملاحظه بفرمایید. توجه ویژه ای هم به سازی که ساز اصلی است بکنید.
اگر یک گروه موسیقی یا ارکستر را بررسی کنید، محتملا دو چیز مشاهده خواهید کرد:
در چیدمان ارکستری به طور خاص، همه موسیقی نواز هایی که ساز یکسانی را می نوازند، در کنار هم می نشینند: این چیدمان به خاطر این نیست که همه شان بایست از بر روی یک نت بزنند. بلکه به این خاطر است که هنگامی که دو ساز ویولن یا فلوت یا کلارینت را نزدیک به هم قرار بدهید، صدای بلندتر و پرحجم تری خواهند داشت. چنانچه ده تای آن ها را کنار هم بنشانید دیواری از صدا از سمتشان به سوی شما می آید.
از قضا، این چیدمان یکی از دلایلی است که سبب می شود ساز زدن مشکل شود. زیرا تکنوازی ساز کار خیلی سختی نیست اما در گروه و کنار موسیقی نواز های دیگر بایست کاملا دقیق و هماهنگ نواخت.

 

سازهای اصلی که ملودی های اصلی را می نوازند جلوی بقیه سازها هستند، به خصوص در اجراهای آکوستیک: این چیدمان از لحاظ حجم صدا و حس نوازندگی و ادراک مفید است: موج های صدای سازهای جلویی گروه، یک میکروثانیه قبل از بقیه گروه شنیده می شود. بنابر این صدای این سازها بلندتر حس می شود زیرا کسری از ثانیه قبل از بقیه سازها شنیده می شود.

این قاعده درباره یک گروه الکتریک چهارسازی معمولی هم صادق است. چنانچه می خواهید صدای خواننده تان بلندتر از ساز گیتار شنیده شود، حواس تان باشد که آمپلی فایری که صدای او را پخش می کند به شنوندگان نزدیک تر از ساز گیتار و بیس باشد.

بهترین محل برای نشستن در اجرای یک ارکستر، به عنوان تماشاچی دقیقا پشت سر رهبر ارکستر است، اما بایست آن قدر فاصله بین شان باشد که تقریبا در یک سطح قرار بگیرند. رهبران ارکستر در همه اجراها، نوازندگان را دور جایی که خودشان می ایستند می چینند تا بتوانند دقیقا آنچه نواخته می شود را بشنوند. در عین حال، این چیدمان کار را برای صدابرداری که می خواهد اجرا را ضبط کند هم بسیار راحت می کند. اما چنانچه میکروفون ها را دقیقا جایی که رهبر می ایستند بگذارید خواهید توانست قطعه موسیقی را دقیقا همان طور که رهبر ارکستر می خواهد شنیده شود، ضبط کنید.