ارتباط ساز کیبورد با نت نویسی موسیقی

قبل از دوره رنسانس، در فناوری موسیقی کمی تغییرات مبتکرانه ایجاد شد. سازهای زهی، بادی – چوبی ها، هورن ها (بادی – برنجی ها) و سازهای کوبه ای حدود هزار سال بود که وجود داشتند و با اینکه در طراحی و تکنیک های نوازندگی آن ها پیشرفت های بیشماری به وجود آمده بود، اما در اصل همان سازهایی بودند که توسط مردمان قدیم استفاده می شدند تا اینکه در هزاره ی یک هزار و سیصد یک وسیله موسیقی کاملا جدید پدید آمد: کیبورد.
با اختراع کیبورد نت نویسی مدرن موسیقی آغاز شد. بخاطر اینکه آهنگ سازی برای ارکستر کامل روی کیبورد راحت بود، موسیقی نوشتاری و نت نویسی کیبورد رواج پیدا کرد. ایضا بیشتر قطعات موسیقی سفارش داده شده ی جدید برای کیبورد نوشته می شد بخاطر اینکه در دید عموم ملت کیبورد به عنوان سازی برتر شناخته می شد.
آهنگسازان فرانسوی قرن پانزدهم هر تعداد خط حاملی که لازم داشتند به خطوط حامل اضافه کردند. (برای اینکه بیشتر درباره ی خطوط حامل بدانید آموزش های بعدی را ببینید) آن ها ایضا شروع کردند به نوشتن موسیقی بر روی مجموعه ای از خطوط حامل، به طوری که بتوان آن را همزمان با سازهای مختلف اجرا کرد. بخاطر اینکه با کیبورد می شود نت های بیشماری را اجرا کرد، برای دست راست و چپ، خطوط حامل مختلفی ایجاد شد. این خطوط حامل کلید سل و کلید فا هستند.
همان طور که بعدها خواهیم گفت، کیبورد ایضا این مزیت را داشت که آکورد زدن روی آن بسیار راحت بود. در قرن هفدهم خطوط حامل پنج تایی، دیگر برای اکثر سازهای موسیقی خط حامل استاندارد محسوب می شد. شاید یکی از دلایلش این بود که چاپ کردن فقط یک جور کاغذ موسیقی برای نت نوشتن آهنگسازها ساده تر و ارزان تر بود. این سیستم در چهارصد سال گذشته تغییر چندانی نکرده و شاید تا وقتی هم که ساز جدیدتر و جذاب تری وارد دنیای موسیقی نشود تغییری نخواهد کرد.