هماهنگی گیتار و پیانو در گروه های کوچک Jazz (قسمت اول)

 یکی از ساده ترین روشهای همراهی گیتار و پیانو در یک گروه کوچک
یکی از ساده ترین روشهای همراهی گیتار و پیانو در یک گروه کوچک

 

اگه کار گروهی موسیقی کرده باشید میدونید اولین چیزی که نشون میده یک گروه هماهنگ کار میکنند یا نه این هست که سازهای مختلف هنگام نواختن تو دست و پای هم نرند و بقولی همه شون یک چیز رو نزنند. برای مثال هم پیانو باس بزنه و هم گیتار بیس یا هم پیانو آکورد بگیره و هم گیتار الی آخر. برای جلو گیری از بروز چنین اتفاقهایی باید اعضای گروه همدیگر رو بشناسند و نقش هر یک خوب مشخص باشه. هر نقشی وظیفه و مسئولیت خاصی داره بنابراین دیگران خوب میدانند که وظیفه هر نفر چی هست لذا کاری رو که او انجام میده دیگه انجام نخواهند داد و انرژی گروه در راه مثبت و مفید صرف خواهد شد.

این موضوع در گروه های Jazz خیلی مهمتر هست چرا که در این سبک نوازنده آزادی عمل بسیار زیادی داره و اینطور نیست که از روی یک پارتیتور نوازندگی کنه. اینجاست که اغلب نیاز به مدیر در یک گروه نوازندگی احساس میشه مدیری که نقش و وظیفه هر کس رو در گروه باید مشخص کنه. با کمال تاسف باید اعتراف کنیم که در گروه های کوچک این پست مهم وجود نداره! راه دیگه ای که صد البته دشوارتر هم هست اینکه اعضای گروه پس از تمرین های بسیار به یک حس مشترک از کارها و توانایی هایی که در اجرا دارند برسند که این کمک میکنه از این مقطع به بعد بصورت قابل قبولی اعضا به نوازندگی بپردازند.

در عالم موسیقی Jazz هر نوازنده ای بسته به حس و موقعیتی که در هنگام lead نواختن داره ممکنه که قطعه رو طوری اجرا کنه که اعضای گروه تا به حال اینگونه اونو نشنیده باشند لذا لازم هست که همواره گوشهای خودمون رو باز نگاه داریم و در عین نوازندگی به آنچه دیگران مینوازنند دقیق گوش کنیم. حتما” دقت کردید که هنگامی که گروه های Jazz به نوازندگی میپردازند چگونه با حرکت صورت یا حتی دست در صورت امکان بصورت لحظه ای (منظورم همون Online هست) موسیقی رو با یکدیگر تنظیم میکنند.

مشکلی که اغلب در گروه ها کوچک پیش میاد و کاملا” مشخص هست یا اصلا” کسی متوجه اون نمیشه، این هست که گیتار و پیانو معمولا” نقش یکسانی رو اجرا میکنند و هردو به یک شکل comping (اصطلاح موسیقی به معنی همراهی کردن) انجام میدند. در حالی که میتونند با کمی برنامه ریزی و تمرین قبلی همراهی حرفه ای تر بصورت پلی ریتمیک یا ملودیک و … را ایفا کنند.

چیزی که اغلب باعث بروز این اشتباه حتی توسط آهنگسازان با تجربه میشه توانایی این دو ساز در پر رنگ کردن هارمونی هست که آهنگ ساز رو وسوسه میکنه از هردو برای اینکار استفاده کنه یا اغلب اگه دیده باشید برای پیانو یا گیتار تنها به دادن آکورد های قطعه اکتفا میکنند. در این حالت اگر گیتاریست و پیانیست هماهنگی و تجربه کافی نداشته باشند هر دو در طول قطعه به نواختن یکسان آکورد می پردازند.

بحثی رو که امروز میخواهیم شروع کنیم مربوط میشه به این نکته که گیتاریست و پیانیست چطور باید بایکدیگر هماهنگی کنند تا اجرای موسیقی حرفه ای و خوب باشه. در این بحث به چند نکته مهم اشاره خواهیم کرد که به یکی از اونها در همین مطلب میپردازیم.

شاید ساده ترین کار این باشه که هنگامی که گیتار در حال ساز زدن هست، پیانو ساکت باشه و برعکس وقتی پیانو comping میکند گیتار ساکت باشد در اینصورت بدون شک هیچگونه تداخلی در comping رخ نمیده. نخندید اینکار بسیار خوش صدا تر هست از اینکه هردو ساز شروع به نواختن بدون برنامه کنند، مطمئن باشید شنونده در این حالت احساس بهتری میکنه. فقط نکته ای که باید رعایت بشه اینکه حتی المقدور عمل جابجایی سازها بهتر است پس از پایان کامل یک جمله یا عبارت موسیقی باشه و به هیچ وجه وسط جمله عوض نشه. حتی بهتر این هست که به گیتار اجازه بدیم با سولیست هماهنگی کنه و بعد که سولیست یکبار progression قسمتی از موسیقی رو اجرا کرد، گیتار خارج بشه و پیانو وارد بشه. در این حالت ممکن سولیست دیگه ای یا حتی خواننده اجرای موسیقی رو هدایت کنه. این روش بسیار متداول هست بخصوص در اجرای ballad ها.

نکته دیگری که برای هر دو ساز باید به اون دقت کنیم اینکه هر دو ساز گیتار و پیانو توانایی پوشش دادن رنج وسیعی از نت ها را دارا هستند، لذا هرگز، تکرار میشه هرگز، به comping در یک محدوده کوچک مثل سر دسته گیتار اکتفا نکنیم و به این بهانه که فلان آکورد تو سر دسته ساده تر است به زدن آکورد در یک قسمت از ساز ادامه ندیم. دقت کنید که همین نکته ساده یکی از تفاوتهای بزرگ اجرای حرفه ای و آماتوری است.

 

منبع : گفتگوی هارمونیک

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *